روح ما را حق ز سویی می کشد شیطان ز سویی
عقل روشن بین ز یک سو، نفس نافرمان ز سویی

در هجوم زندگانی، می برد ما را چو موجی
شهوت عصیان ز سویی، قدرت ایمان ز سویی

کشتی بی بادبان آدمی را می رباید
جذبه ی ساحل ز سویی، حمله ی طوفان ز سویی

در کویر آفرینش، مرد و زن را می کشاند
رحمت یزدان ز یک سو، غفلت انسان ز سویی

نور باران می کند شبهای مردان خدا را
مشعل عرفان ز سویی، طلعت رحمان ز سویی

در سکوت خلوت شب عالمی داریم با هم
من ز سویی، دل ز سویی، دیده ی گریان ز سویی

بزم خوبان جهان با شعر من رونق پذیرد
دفترم را می کشاند این ز سویی، آن ز سویی

پروردگارا

          در خانه فقیرانه خود

                 من چیزی دارم

که تو

در عرش کبریایی خود نداری

که من

                 چون  تویی دارم

                                                        کمی آهسته تر زیبا کمی آهسته تر رد شو

                          کمی آهسته تر خسته کمی آهسته تر بد شو

مرا جای خودم بگذارخودت را جای گهواره

 و آغوشی تصلی بخش کنارم باش همواره
 

من خودم بودم و دستی که صداقت می کاشت

گر چه درحسرت گندم پوسید

من خودم بودم و هر پنجره ای

که به سرسبزترین نقطه بودن وا بود

و خدا می داند سادگی از ته دلبستگی ام پیدا بود

من نه عاشق بودم نه محتاج نگاهی که بلغزد بر من

من خودم بودم و یک حس غریب که به صد عشق و هوس می ارزید

من نه عاشق بودم و نه دلداده گیسوی بلندو نه آلوده به افکار پلید

                             شادی را هدیه کن حتی به کسانی که آن را از تو گرفتند.

عشق بورز به آنهایی که دلت را شکستند.

دعا کن برای آنهایی که نفرینت کردند

و بخند که خدا هنوز اون بالا با توست...

هی رفیق؟!فهمیدی؟

                        هرچه فکر میکنم حرفم نمی آید...
خیالت را گم کرده ام یا مسیر عاشقیت را...؟
شاید هم تو راه قلبم را گم کرده ای و در شعر دیگران نشسته ای...!!!

                                    هزار جهد بکردم که سر عشق بپوشم
نبود بر سر آتش میسرم که نجوشم
به هوش بودم از اول که دل به کس نسپارم
شمایل تو بدیدم نه صبر ماند و نه هوشم
حکایتی ز دهانت به گوش جان من آمد
دگر نصیحت مردم حکایتست به گوشم
مگر تو روی بپوشی و فتنه بازنشانی
که من قرار ندارم که دیده از تو بپوشم
من رمیده دل آن به که در سماع نیایم
که گر به پای درآیم به دربرند به دوشم
بیا به صلح من امروز در کنار من امشب
که دیده خواب نکردست از انتظار تو دوشم
مرا به هیچ بدادی و من هنوز بر آنم
که از وجود تو مویی به عالمی نفروشم
به زخم خورده حکایت کنم ز دست جراحت
که تندرست ملامت کند چو من بخروشم
مرا مگوی که سعدی طریق عشق رها کن
سخن چه فایده گفتن چو پند می​ننیوشم
به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل
و گر مراد نیابم به قدر وسع بکوشم

             عاشق شدن برای من ِ خسته دیر بود

بر عکس ِ چهره ام ، دل ِ غمدیده ، پیر بود



در انزوای این شب بی انتهای سرد

چشم من از حرارت شب گریه سیر بود



روح بلند و پر طپش ام ، مثل موج ها

در دست صخره های تعصب اسیر بود



فریاد بی صدا که به جایی نمیرسد

یک قطره آب ، در هیجان کویر بود



من با تو در درون خودم ذوب می شدم

خورشید در نگاه دو چشمم حقیر بود



گفتی که :" عشق ، راه تو را باز میکند "

دلخور مباش ، جاده کمی بد مسیر بود!



آن روزها گذشته و من منتظر که مرگ . . .

شاید دلم برای همین لحظه گیر بود . . .

زندگی مثل پیانو است

دكمه های سیاه برای غم ها و دكمه های سفید برای شادی ها

اما زمانی میتوان آهنگ زیبایی نواخت

كه دكمه های سفید و سیاه را با هم فشار دهی...

دل ز تن بردی و در جانی هنوز

دردها دادی و درمانی هنوز

آشکارا سینه ام بشکافتی

همچنان در سینه پنهانی هنوز

ملک دل کردی خراب از تیغ ناز

واندرین ویرانه سلطانی هنوز

هر دو عالم،قیمت خود گفته ای

نرخ بالا کن که ارزانی هنوز

ما ز گریه چون نمک بگداختیم

تو ز خنده شکرستانی هنوز

جان ز بند کالبد آزاد گشت

دل به گیسوی تو زندانی هنوز

پیری و شاهد پرستی هم خوشست!

                                                                   با توام
ای لنگر تسکین ، ای تکانهای دل ، ای آرامش ساحل
با تو ام
ای نور ، ای منشور ، ای تمام طیفهای آفتابی ، ای کبود ارغوانی ، ای بنفشابی
با توام
ای شور، ای دلشوره شیرین
با توام
ای شادی غمگین
با توام
ای غم ، غم مبهم ، ای نمی دانم
هر چه هستی باش
اما باش
نه ، جز اینم آرزویی نیست
هر چه هستی باش
اما باش

شب من گم کرده راهش را

اسیر دست طوفانم ، دلیلش را نمی دانم

صدایم بغض پنهانست

بغضم گریه ی خندان ...

خنده هایم فریاد آرامست

ظاهرم آرام ، ولی در دل، پریشانم

                                         بیا كه خسته ام از گریه های پنهانی
كه شعر مانده ویك روح رو به ویرانی
كجاست دست نسیمی كه باز بگشاید
دوچشم پنجره براین غروب بارانی
چنین كه چله نشستم به كومه تردید
چنان چو صاعقه آمد غمی به مهمانی
بیا و با دلم از آن ستاره صحبت كن
كه بی بهانه گذشت از شبی زمستانی
بخوان قصیده باران به باغ تشنه ی شعر
بیا بهار غزل ای حضور عرفانی

نا گهان دیدم سرم آتش گرفت

سوختم، خاکسترم آتش گرفت

چشم وا کردم، سکوتم آب شد

چشم بستم، بسترم آتش گرفت

در زدم، کس این قفس را وا نکرد

پر زدم، بال و پرم آتش گرفت

حرفی از نام تو آمد بر زبان

دستهایم، دفترم آتش گرفت

                دلتنگی همیشه از ندیدن نیست ، لحظه های دیدار با همه زیبایی

گاه پر از دلتنگیست . . .

اگر می‌دانستید، یک محکوم به مرگ، چقدر در آرزوی بازگشت به زندگی است، آنگاه قدر روزهایی را که با غم و اندوه و نگرانی و بدخلقی می‌گذرانید، می‌دانستید.

لامارتین شاعر فرانسوی میگوید:

تو را دوست دارم بدون آنکه علتش را بدانم.

محبتی که علت داشته باشد یا احترام است یا ریا.

بی تو اینجا همه در حبس ابد تبعیدند

سالها، هجری و شمسی، همه بی خورشیدند

 از همان لحظه که از چشم یقین افتادند

چشم های نگران آینه ی تردیدند

 نشد از سایه ی خود هم بگریزند دمی

هر چه بیهوده به گرد خودشان چرخیدند

 چون به جز سایه ندیدند کسی در پی خود

همه از دیدن تنهایی خود ترسیدند

 غرق دریای تو بودند ولی ماهی وار

باز هم نام و نشان تو زهم پرسیدند

 در پی دوست همه جای جهان را گشتند

کس ندیدند در آیینه به خود خندیدند

 سیر تقویم جلالی به جمال تو خوش است

فصل ها را همه با فاصله ات سنجیدند

 تو بیایی همه ساعتها و ثانیه ها

از همین روز، همین لحظه، همین دم عیدند

نام تو را تا می برم قلبم غریبی می کند

چشم انتظاری در دلم درد عجیبی می کند