خدا منو آفرید که عاشق تو باشم
جز عاشق تو بودن کاری نداشته باشم
خدا به من نفس داد تا از تو شعر ببافم
تا که ببینی هردم دور تو در طوافم
یه حسی داد تا زنده م صدات باشه تو گوشم
به شوق داشتن تو تن پوش عشق بپوشم
خدا چشامو وا کرد تا تو رو خوب ببینم
از دشت دلخوشیها برات شادی بچینم
خدا دلو به من داد تا به تو مبتلا شم
که روز میلاد عشق دست خالی نباشم
خدا تو رو به من داد تا تو قلب تو جا شم
تو مروارید احساس من صدف تو باشم
من صدف تو باشم

خدا تو رو آفرید که من تنها نمونم
که اسمتو شب و روز بشه ورد زبونم
خدا نگاه تو رو گره زد به نجابت
تا من عاصی از بند راضی شم به اسارت
خدا با مهربونی دلتو آشنا کرد
تو قلب سوت و کورم چه محشری به پا کرد
خدا تو رو آفرید که معجزه ببینم
تا وقتی که تو باشی منم عاشقترینم
خدا دلو به من داد تا به تو مبتلا شم
که روز میلاد عشق دست خالی نباشم
خدا تو رو به من داد تا تو قلب تو جا شم
تو مروارید احساس من صدف تو باشم
من صدف تو باشم

لب ـ ات نه گوید و پیداست می گوید دل ـ ات آری

که اینسان دشمنی یعنی که خیلی دوستم داری

دل ـ ات می آید آیا از زبانی این همه شیرین

تو تنها حرفِ تلخی را همیشه بر زبان آری

نمی رنجم اگر باور نداری عشقِ نابم را

که عاشق از عیار افتاده در این عصرِ عیاری

چه می پرسی ضمیرِ شعرهایم کیست؟ « آنِ » من

مبادا لحظه ای حتی مرا این گونه بپنداری

تورا چون آرزوهایم همیشه دوست خواهم داشت

به شرطی که مرا در آرزویِ خویش مگذاری

چه زیبا می شود دنیا برای من! اگر روزی

تو از آنی که هستی ای معما پرده برداری

چه فرقی می کند فریاد یا پژواک جانِ من!

چه من خود را بیازارم چه تو خود را بیازاری

« صدایی از صدایِ عشق ، خوشتر نیست » حافظ گفت!

اگرچه بر صدایش زخم ها زد تیغِ تاتاری

کاش آن روز که گفتی:
«با تو می مانم تا که دنیا هست»
مفهومش را می فهمیدم که:
رفتنت با رفتن دنیای من همزمان است.
این بار من اشتباه کردم تو راست گفته بودی...