یک روز گرم ، شاخه ای مغرورانه وبا تمام قدرت خودش را تکان داد به دنبال آن برگ های ضعیف وکم طاقت جدا شدند و آرام بر روی زمین افتادند . شاخه چندین بار این کار را دد منشانه وبا غرور خاصی تکرار کرد ؛ تا این که تمام برگ ها جدا شدند . شاخه از کارش بسیار لذت می برد .

برگی سبز و درشت و زیبا به انتهای شاخه محکم چسپیده بود و همچنان از افتادن مقاومت می کرد.در این حین باغبان تبر به دست داخل باغ در حال گشت و گذار بود و به هر شاخه ی خشکی که می رسیدآن را از بیخ جدا می کرد و با خود می برد.

وقتی باغبان چشمش به آن شاخه ی خشک افتاد با دیدن تنها  برگ آن  از قطع کردنش صرف نظر کرد . بعد از رفتن باغبان مشاجره بین شاخه و برگ بالا گرفت و بالاخره دوباره شاخه مغرورانه و با تمام قدرت چندین وچندین  بار خودش را تکاند تا این که به ناچار برگ با تمام مقاومتی که از خود نشان می داد از شاخه جدا شد و بر روی زمین قرار گرفت .

باغبان در راه برگشت وقتی چشمش به آن شاخه افتاد بی درنگ با یک ضربه آن را از بیخ کند . شاخه بدون آن که مجال اعتراض داشته باشد بر روی زمین افتاد . ناگهان صدای برگ جوان را شنید که می گفت:

اگرچه به خیالت زندگی ناچیزم در دستت بود ولی همین خیال واهی ، پرده ای بود بر چشمان واقع نگرت که...

فراموش کنی نشانه ی حیاتت من بودم...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: