گیریم که روزگار توانایی دور نگه داشتن ما را داشته باشد

 تکلیف دل هایمان که دست او نیست.

 نگذار تسلیم معادله ی دل و دیده شویم،

 نگذار برای گفتن دوستت دارم امروز که نشد برای فردا را بیاوریم.

 نگذار غرور را بهانه کنیم.

  عشق دارد زیر سایه ی بی اعتنایی های من و تو

 بزرگ می شود

 ، بگذار تربیت کنندگان خوبی باشیم

......... 

پس 

 یک   قرار قطعی نقره ای می گذاریم

« صبر از من بی قراری از تو»

. آن قدر عاشق میشویم که تشخیص اینکه چه کسی عاشق

 است برای خودمان مشکل باشد چه رسد به دیگران

 البته به شرطی که هنوز

 همان کسانی باشیم که صداقت، عشق، محبت...

 اولین و آخرین حرفمون باشه.

یک بار دیگر می نویسم بهترینم:

 مواظب آن چیزهایی که اگر بشکنند ،

 جبرانشان کار من و تو نیست باش.

به امید اینکه روزی نزدیکی دل ها و دست ها و دیده ها ،

 فکر  نوشتن را از سرمان بیرون کند.

قرار ما : هر کجای دنیا که بارون شدید تر بود،

 هر کجا که هیچکس نشانی اش را نمی دانست،

 هر کجا که نسیم به پایان می رسید.

و طوفان منتظر اجازه ی تولد بود.

 قرار ما هر کجا که مطمئن میشوی دیگر بی دغدغه

 تو برای منی و من برای تو . .